Τρίτη, Απριλίου 21

Φωτογραφίες..



"Τελικά λέγω, αυτό που απουμέν' είναι μουνάχα οι φωτογραφίες"...

Αυτό άκουσα την γιαγιά μου να λέει, μέσα από μια πύρινη φάτσα, λόγια φτιαγμένα από κλάμα και όχι από σάλιο. Τελικά, μόνο οι φωτογραφίες απομένουν.
Μίλαγε για κάποιον γνωστό της, άνθρωπο νέο που ταλαιπωρείται από ένα πρόβλημα υγείας, όπως τόσοι άνθρωποι στις μέρες μας.
Έναν άνθρωπο του χωριού, που βλέποντας το τέλος του, την φλόγα του να τρεμοπαίζει, λύγισε, προσπάθησε να κρατηθεί από αυτά που του έχουν απομείνει, ένα οικογενειακό φιλί, μια αγκαλιά, μια χειραψία, ένα "μη νοιάζεσαι ρε Δημητρό, όλα θα φτιάξουν", μια προσευχή ανακατεμένη με λυγμούς μπροστά στον επιτάφιο, ένα τάμα...Όπως τόσοι άνθρωποι στις μέρες μας.
Πιότερο όμως νομίζω, έτσι όπως είδα το ύφος της, ότι έκλαψε για τον εαυτό της. Είμαι σίγουρος ότι αυτή η φράση δεν ήταν ορφανή. Το κούνημα του κεφαλιού της, αυτό της αποδοχής και του δέους, μαρτυρούσε αναμνήσεις. Όλων των προσώπων που έχασε, των στιγμών που έζησε και έγιναν και αυτές με τη σειρά τους φωτογραφίες στο μυστήριο φιλμ του μυαλού, της ζωής της που θα αφήσει πίσω όταν θα έρθει το πλοίο για τον άλλο κόσμο...Αυτό που έρχεται χωρίς να σε ρωτήσει ούτε το πότε, παίρνοντας μαζί του ό,τι είσαι και ό,τι θα μπορούσες να είχες γίνει. Ναι, αυτή η φράση δεν ήταν ορφανή. Γεννήθηκε από τη νοσταλγία για το χθες και το φόβο για το αύριο.
Γεννιόμαστε εδώ, θαρρείς και δανεικοί, σε έναν κόσμο που υπήρχε πριν από μας αιώνες και θα υπάρχει πολύ μετά από μας, χωρίς να προλάβουμε να τον δούμε να αλλάζει σημαντικά, γιατί τα χρόνια μας είναι λίγα. Σε μια γη που την αγαπήσαμε, την αγκαλιάσαμε, την περπατήσαμε, την μυρίσαμε, που την ποτίσαμε αίμα και δάκρυ κάποτε, που έχει κάτι από μας, εμάς που στο τέλος θα γίνουμε ένα με αυτή και το μόνο που θα έχει απομείνει θα είναι οι φωτογραφίες, όπως πολλών ανθρώπων, σε όλες τις μέρες.
Και γω την έβλεπα την γιαγιά μου με δέος. Όχι επειδή είναι μορφωμένη, αλλά επειδή έλεγε κάτι βγαλμένο από την ψυχή της. Κάτι τόσο ανθρώπινο που υποδεικνύει την θέληση για τη ζωή και την υποταγή στο πανάρχαιο ένστικτο του ανθρώπου, αυτό της αυτοσυντήρησης και της άρνησης του θανάτου. Πώς εμείς οι άνθρωποι, τελείες στο σύνθετο πλέγμα του απείρου έχουμε τόσα συναισθήματα, τόσο δυνατή θέληση να παραμείνουμε στη ζωή πριν προλάβουμε καν να την γνωρίσουμε; Τι είναι αυτό αν δεν είναι ένστικτο;
Και αν είναι ένστικτο, ποιος είναι αυτός που φύτεψε αυτόν τον σπόρο στην ψυχή μας; Κάποιος που θέλει να μας βλέπει να βασανιζόμαστε, ή κάποιος που μας έδωσε ένα εφόδιο, που μας έδειξε το δρόμο για το τι πραγματικά είμαστε; Είμαστε πράγματι μόνο μελλοντικές φωτογραφίες; Μέσα μας το δεχόμαστε; Εσύ το δέχεσαι;

Σήμερα, μια μέρα μετά βγήκαμε βόλτα με την παρέα σε ένα όμορφο ταβερνάκι. Είχε στους τοίχους φωτογραφίες από την όμορφη πόλη μας, έτσι όπως εμείς δεν την είχαμε γνωρίσει ποτέ.
-"Κοίτα ρε φίλε πως ήταν παλιά τα τσαμάκια..."
-"Ναι, και μένα ο πατέρας μου μού είπε πως όταν ήταν μικρός κάναν μπάνιο μπροστά από κει που είναι τώρα ο Βερόπουλος.."
-Ναι ρε, εμένα ο παππούς μου πρόλαβε το γήπεδο όταν ήταν αλάνα ακόμα, και ολόκληρη η Χρυσομαλλούσα ήταν περβόλια..."
Τα χώματα που περπατάμε τα αφουγκραζόμαστε εμείς μόνο, αύριο θα είναι εικόνες για άλλα μαγαζιά που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ. Θα έχουν απομείνει μονάχα οι φωτογραφίες. Αυτές με τα όμορφα σοκάκια που κάναμε χαζομάρες όταν ήμασταν μικροί, τις άχτιστες παραλίες που φτιάχναμε καστράκια, θέλοντας να κλείσουμε για πάντα μέσα τους τη στιγμή μας, τα όνειρά μας.
Και όλα πια θα έχουν μετουσιωθεί σε φωτογραφίες, ακόμα και μεις, και όλοι θα μας βλέπουν από το μετά, χωρίς να ξέρουν, χωρίς να ξέρουν τι ζήσαμε παρέα με τα χώματα που πατάνε αυτοί τώρα και που τα βλέπουν άψυχα στο παρελθόν. Και όλοι θα θέλανε να μάθουν τι όνειρο είχε κλεισμένο αυτό το καστράκι, πριν το πάρει η θάλασσα μαζί με την άμμο, την ώρα που έγινε φωτογραφία....Όλοι θα θέλουν, αλλά κανείς δεν ήταν εκεί για να το ξέρει...

9 σχόλια:

  1. ...kai etsi mporeis na katalaveis poso megali einai i dinami na mporeis na kleiseis mia stigmi mesa se mia fotografia,pou meta apo xronia tha deis,tha anapoliseis kai tha sou prokalesei tosa polla sinaisthimata.einai pragma periergo!atoma kai genota pou perasan,stigmes kai topia pou mporeis na min ksanadeis pote ta kratas oxi stin mnimi sou pou mporei kai auti na kseforiasei.mia stigmi...kleismeni se mia orthogonia kartela me xromata,gemati sinaisthimata.parola auta mia stigmi den stamata tin zoi mas (ena sinolo stigmon).prepei na sinexizoume na dimiourgoume omorfes stigmes ...etsi deixnoume oti sinexizoume,iparxoume.mporei gia ligo na stamatisoume,na anapoloume ta palia,isos na theloume na girisoun me s'auta giati pernagame kala,alla proxorame,apodexomaste to simera kai sinexizoume na xtizoume ena omorfo aurio.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι πιο πικρό από την ανασφάλεια του αύριο; Κάποτε δε θα υπάρχουμε. Ποιοι είμαστε, τι κάνουμε, θα νοιαστεί άραγε κάποιος κάποτε να μάθει την ιστορία μας; Ζούμε στον κόσμο της ματαιότητας. Γι' αυτό άλλωστε μας μελαγχολούν οι φωτογραφίες. Γιατί κλείνουν μέσα τους κάτι από το τώρα που ποτέ ξανά δε θα υπάρξει. Καήκαμε βραδιάτικα... Χάρηκα που διαπίστωσα οτι είσαι από Μυτιλήνη. Φαντάζεσαι να σε έχω συναντήσει τυχαία στο δρόμο; Ωραίο θα ήταν! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φωτογραφίες.... μνήμες... σκιές και φως μπολικο φώς να πέφτει στα παληά στα ξεχασμένα.
    Εχω αιχμαλωτίσει σε ενα σακ βουαγιάζ φωτογραφίες ζωής 17 ετών, φοβάμαι να τ ανοίξω μην ξεχυθούν στο δωμάτιο οι αναμήσεις και με πνιξουν. Δεν θέλω να πνιγομαι στο χθές θέλω να περπατώ στό σήμερα στοχεύοντας το αύριο.
    Ομορφα γράφεις, γράφεις με χρώματα και εγώ τα χρώματα τα αγαπώ. Νάσαι καλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φωτογραφιες που εγκλωβιζουν μια στιγμη.Δεν ξερω αν αυτο με κανει να χαιρουμε η να νιωθω οτι χανω την πραγματικη εςικονα.Δεν θελω να αποθανατιζω τιποτα.Θελω να βλεπω και να την καταχωρω στο μυαλο μου σαν μια ομορφη εικονα και τιποτα αλλο.Επιστροφη στο παρελθον δεν χρειαζεται.Ετσι δεν ειναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Prasino Liker, απλά ως άνθρωποι έχουμε ανάγκη κάποιες φορές τις φωτογραφίες. Να μας δούμε στο παρελθόν, γιατί στο παρελθόν είμαστε κάποιοι άλλοι και όχι ακριβώς εμείς. Να δούμε ποιοί ήμασταν, να συγκρίνουμε, να θυμηθούμε. Μια φωτογραφία για κάποιον άσχετο είναι απλώς όμορφη ή άσχημη από εικαστικής πλευράς. Για τον εικονιζόμενο όμως ή αυτόν που την έβγαλε, το πράγμα αλλάζει. Δες το και θα καταλάβεις. Ξαφνικά η εικόνα ζωντανεύει στο μυαλό σου.

    Νομίζω αυτό που λέει η santorgirl είναι πολύ σωστό. Μια στιγμή έχει πολύ δύναμη. Αυτό που όπως είπε ο Γιαννουλάκης δεν υπάρχει γιατί είναι κάτι απειροελάχιστο...Και όμως υπάρχει και έχει μεγάλη δύναμη. Οι πολλές μικρές στιγμές είναι η ζωή μας. Όταν σκέφτεσαι την ζωή σου, σκέφτεσαι τις δυνατές στιγμές, όχι όλη την πορεία σου. Είναι σαν πύργοι μέσα στο χάος της χρονο-πόλεως. Αυτό κάποιες φορές συμβολίζουν οι φωτογραφίες.

    Και κανένας δεν χρειάζεται να φοβάται να ανοίξει φωτογραφίες 17 και βάλε ετών. Είναι η ζωή μας. Θα ήθελε κανείς να φοβάται να κοιτάξει την ζωή του, δηλαδή τον εαυτό του? Ίσως μελαγχολούμε, αλλά ταυτόχρονα προχωρούμε. Γιατί πρέπει, γιατί δεν δεχόμαστε να είμαστε μόνο φωτογραφίες.. Καλή σας νύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. εγω ειμαι αιωνια ερωμενη του παρελθοντος και οτι με συνδεει μ αυτο πχ οι φωτο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. καταρχας εθιξες κατι που μεσα σε ολους υπαρχει και μεταφραζεται με φοβο που δεν θα αντιμετωπιστει ποτε πριν απο την στιγμη που θα ορθωθει μπροστα μας....η μη υπαρξη μας σε αυτον τον κοσμο η μη υπαρξη οσων ανθρωπων αγαπησαμε...πως να αποδεχτεις κατι τετοιο?πως να δεχτεις το αγνωστο?το σκοταδι και την μη υπαρξη του σωματος σου...?οι πιο πολλοι δεν το σκεφτονται!εγω παλι σκεφτομαι...."καλυτερα ας ζησουμε ενα γεματο και εντονο παρον ουτως ωστε ολα τα "μελλον"μας θα αξιζουν να τα ζησουμε και ολα τα "παρελθον"μας γεματα!ας βαλουμε το στιγμα μας σε αυτη την ζωη ας δωσουμε λογο να υπαρχουμε και μετα απο τον θανατο μας...μια γεματη ζωη σου δινει εναν ολοκληρωμενο κυκλο!μια φωτογραφια μπορει να σου προκαλεσει αισθηματα κακα η καλα νοσταλγια η οχι...μια φωτογραφια ειναι κομματι μας και προσωπικα εμενα με διδασκει!θυμαμαι...και οταν θυμασαι μπορεις να προχωρας πιο σωστα..εκτος απο αυτο η φωτογραφια εχει την δυναμη να σε κανει να κοιτας τα ματια καποιου π δεν ειναι πια στην ζωη..σ δινει την δυναμη να μην ξεχασεις ποτε το προσωπο του.γτ πιστεψτε με δεν υπαρχει τπτ χειροτερο απο το να χασεις ενα δικο σου προσωπο και να ξυπνησεις μια μερα μετα απο καιρο και να δυσκολευεσαι να θυμηθεις το προσωπο του και τις εκφρασεις του!σταυρο με εχεις εντυπωσιασει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Οι φωτογραφίες δεν είναι τίποτα άλλο από σημεία μιας στιγμής στον χρόνο. Όπως και μεις οι ίδιοι. Αλλά τι σημασία έχει;

    Σημασία δεν έχει το τι είμαστε, αλλά το τι μπορούμε να γίνουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. εεε τοτε λοιπον λατρευω αυτα τα απλα σημεια στιγμης στο χρονο που για μενα ισως και ειναι κατι περισσοτερο!ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΙΣ ΦΩΤΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή