Infinite Dreams...

Συγχωρέστε με για αυτήν την απρόσκλητη επίσκεψη. Δεν θα ενοχλήσω, ειλικρινά. Απλά ήθελα να μιλήσω λίγο. Ακούω όμορφη μουσική και ένιωσα την ανάγκη να καταθέσω αυτά που νιώθω, ό,τι δηλαδή με κάνει ζωντανό.

Ζωή, ή αλλιώς κίνηση. Κίνηση στον κόσμο της ύλης, της έμπνευσης, της σκέψης, των ονείρων. Ζούμε σε πολλούς κόσμους παράλληλα. Αλήθεια, ποια ήταν η τελευταία φορά που πιάσατε τον εαυτό σας να σκέφτεται μέσα σε όνειρο ή να ονειρεύεται με τα μάτια της σκέψης…;

Ακούω ένα τραγούδι τώρα. Λέγεται “Images”. Λένε πως μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Το τραγούδι αυτό δεν έχει καμία. Είναι μόνο μουσική, παρόλα αυτά ο τίτλος τού είναι τόσο ταιριαστός…

Βγαίνω έξω. Ο ήλιος δύει. Χορεύει με τον ουρανό και τα σύννεφα την μελωδία του ηλιοβασιλέματος. Ο χορός αυτός είναι τα χρώματα. Είμαστε τόσο τυχεροί που ζούμε σε έναν κόσμο χρωμάτων!

Νιώθω το άπειρο του χώρου και του χρόνου. Κάτι που αναδεικνύει τη δική μου μικρότητα. Αισθάνομαι όπως ακριβώς αισθάνεται μια σταγόνα του Ειρηνικού Ωκεανού, ένας κόκκος άμμου της Σαχάρας.

Κάποιος μεγάλος είχε πει κάποτε πως είμαστε ψίχουλα. Ψίχ-ουλα, δηλαδή “Ψιχία” του “Όλον”. Ενός Όλον ζωντανού, που υπήρχε και θα υπάρχει μετά από μένα, μετά από όλους εμάς. Είμαστε ψυχές της μεγάλης ψυχής του Κόσμου. Στ’ αλήθεια, δεν είναι θαυμαστή σκέψη αυτή; Σε κάνει να αισθάνεσαι πως πάντα ανήκεις κάπου, πως ποτέ δεν είσαι μόνος.

Μακάρι να ξέρατε πως νιώθω τώρα φίλοι μου. Φίλοι όλου του κόσμου, όλης της ύπαρξης. Μου έρχονται στο μυαλό λέξεις ενός τραγουδιού που αντηχούν φρέσκες σε κάθε εποχή:

“When you can’t find the words to say

It’s hard to make it through another day

And it makes me wanna cry

And throw my hands up to the sky”

Θέλω μέσα σε αυτές τις σελίδες να κλείσω τα πάντα. Να πετάξω και εγώ τα χέρια μου στον ουρανό, και να σας δείξω όλα όσα έχει δει το πιο φωτεινό αστέρι, τόσους αιώνες, από τόσο ψηλά. Όλα τα συμβάντα που έζησαν άλλοι πριν από μας, όλες τις γεννήσεις και μελωδίες, όλους τους ανθρώπους που προσπάθησαν να το φτάσουν, όλα τα αδέρφια του που πέφτοντας έγιναν ευχές, όλα τα έργα, όλα τα ανείπωτα μυστικά, όλες τις αθανασίες, όλα αυτά που δεν έγιναν ακόμα, όλα αυτά που είδε και θα θυμάται για πάντα, όλα όσα θα δει όταν πεθάνει και αυτό και θα είναι πια μικρό σαν μια μπάλα του γκολφ. Θέλω να κλείσω όλη αυτήν την άπειρη σκυταλοδρομία, όλο το παρελθόν, όλο το μέλλον καθώς και το παιδί τους που γεννιέται συνεχώς, το παρόν.

Ένα παρόν που το υποδέχομαι γράφοντας όλα αυτά, ενώ εσείς ζείτε το δικό σας άσχετο παρόν, μέχρι που θα έρθει το μέλλον (το τότε παρόν δηλαδή) για να διαβάσετε αυτό το κείμενο που τότε θα είναι πια γραμμένο στο παρελθόν.

Γράφω με τόση μανία που θέλω να καταπιώ τις σελίδες αυτού του τετραδίου και άλλων τετραδίων, όλων των τετραδίων του κόσμου, ώστε να καταθέσω την ιστορία του. Γράφω πολύ αργά όμως. Μακάρι φίλοι μου να μπορούσα να γράψω με την ταχύτητα της σκέψης. Είναι πιο γρήγορη και από αυτή του φωτός.

Αλήθεια σας λέω, μη γελάτε. Ακόμη και η ταχύτητα του φωτός εξαρτάται από τη διαδρομή και όχι από την αρχική και τελική θέση. Μια διαδρομή εκτελεί και το φως, μόνο που το κάνει πάρα πολύ γρήγορα.

Η σκέψη μας όμως, η έμπνευση, αυτά είναι σημειακές υπάρξεις στο άπειρο. Ζωντανοί οργανισμοί που εξελίσσονται, αρκεί να τους δώσεις λίγη τροφή.

Ταξιδεύω στο παρελθόν, στην Αιολική Γη του Αϊβαλιού που περιγράφει ο Ηλίας Βενέζης. Ένας ντόπιος κυνηγός κόβει με το όπλο του ένα όμορφο τριαντάφυλλο για να το χαρίσει στην κοπέλα που ερωτεύτηκε. Εικόνα διαλεγμένη από τις αναμνήσεις του φωτεινού αστεριού, που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Τώρα πετάχτηκα μια βόλτα απέναντι, στην όμορφη Μυτιλήνη του παρόντος. Στέκομαι στην Παναγία την Γοργόνα και βλέπω έναν ντόπιο ψαρά να ανοίγεται με την βαρκούλα του, να γίνεται ένα με το άπειρο της θάλασσας. Αυτός δεν το ξέρει. Είναι αργά και κοιμάται. Βλέπει όνειρο πως χαιρετάει έναν άγνωστο νεαρό, που στέκεται στην εκκλησιά και του γνέφει φιλικά…

Η σκέψη μας δεν εξαρτάται από καμία διαδρομή, δεν έχει πορεία, δεν έχει συντεταγμένες. Όπως την ενέργεια, εξαρτάται μόνο από την αρχική και τελική θέση. Είναι μια εντροπία που δεν υπακούει σε κανόνες, μόνο αυξάνεται άναρχα με την αύξηση της θερμοκρασίας του μυαλού. Και το μυαλό μας φίλοι μου, ο νους μας, μπορεί να γίνει πιο καυτός, πιο φωτεινός και από χίλιους ήλιους…

Αισθάνομαι πολύ όμορφα που μίλησα. Και ακόμα πιο ωραία που με ακούσατε, αν και δεν ξέρετε τίποτα για όλα αυτά τώρα που γράφω τούτο το γράμμα.

Τώρα που το σκέφτομαι, δεν κατάφερα τελικά να κλείσω και να σας δώσω τον Κόσμο. Διότι ο Κόσμος είναι λέξεις πολλές, λέξεις ανείπωτες, λέξεις ξεχασμένες, λέξεις που πονάνε, λέξεις που χαρίζουν ελπίδα, λέξεις όμορφες, λέξεις περιγραφικές. Πώς να χωρέσεις σε δυο σελίδες όλα τα λεγόμενα της ύπαρξης;

Όμως, αν ακόμα αισθάνεστε την ανάγκη να απαντήστε, αν στ’ αλήθεια θες να απαντήσεις, τότε δώσε την απάντησή σου στην ύπαρξη, στην ζωή.

Βγες, φύγε μακριά από αυτό το τετράδιο, θυμήσου ποιος ή ποια είσαι. Γίνε άμμος της Σαχάρας, να ατενίζεις τα σύννεφα, να τραγουδάς με τον άνεμο και να σχηματίζεις μαζί του αυτά τα μαγευτικά ερημικά τοπία. Γίνε σταγόνα του Ειρηνικού Ωκεανού, του πιο πολεμοχαρή ωκεανού της Γης, που κρύβει μέσα του τόσα μυστήρια και θαυμαστά πράγματα...

Είναι πια η σειρά σου γράψεις τις δικές σου λέξεις στο μεγάλο οικουμενικό Βιβλίο του Κόσμου. Να τρέξεις πιο γρήγορα από το φως, να λάμψεις πιο λαμπερά από χίλιους ήλιους. Μόνο πρόσεξε, μην τρομάξεις όταν δεν θα υπάρχει η σκιά σου. Θα είσαι κάτι άλλο πια…