Τι ωραία βραδιά σκέφτηκα. Τι ωραίο φεγγάρι.
Με έχει βρει να στέκομαι στο κατάστρωμα, στην άκρη του καραβιού, έχοντας ρίξει την κουκούλα από τη ζακέτα μου και ακούγοντας δυνατές μουσικές. Προς στιγμήν σκέφτηκα ότι πρέπει να φαίνομαι πολύ cool με την κουκούλα έτσι όπως τη φοράω α-λα ράπερ, και γυρνάω όλος καμάρι να μετρήσω πόσα βλέμματα έχω τραβήξει. Ούτε ένα. Χαμογελάω με μια ελαφριά ειρωνία, σχεδόν πικρία, και ξαναγυρίζω προς το μέρος του.
Αυτό βρίσκεται στη φυσική του θέση, ψηλά στο άφταστο. Είναι μισογεμάτο και έχει ντύσει με τις χρυσαφιές του ανταύγειες τα παιχνιδιάρικα κύματα που αφήνει το πλοίο στο πέρασμά του. Παίρνω μια ανάσα γεμάτη κοσμική ουσία και κατακλύζομαι μέχρι τα έγκατα του εγώ μου από νοσταλγίες για το χθες και όνειρα για το αύριο. Θυμάμαι εποχές που χάθηκαν στο άπειρο έχοντας σα θύμισες κάτι από το άγγιγμα μου. Δεν θα γυρίσουν ποτέ, όμως δεν με πειράζει. Δεν μετανιώνω που γερνάω.
Σε μια φάση παροξυσμού, μέσα σε αυτήν την απρόσμενη ελευθερία ψυχής, αναρωτιέμαι στιγμιαία τι είναι ζωή. Δεν με πτοεί η άγνοιά μου. Ατάραχος, αφήνω λίγη ώρα να περάσει , χωρίς όμως να με αγγίξει. Βυθίζομαι σταδιακά και χωρίς να το θέλω σε μια δίνη που με φέρνει αντιμέτωπο με ελπίδες, όνειρα και προσμονές. Αν σταθείς πάνω από το καθένα λίγη ώρα ξεχωριστά θα δεις τη ζωντάνια τους, σαν σκίτσα που σιγά σιγά αποκτάνε βάθος και προοπτική.
Όλη αυτή η διαδικασία για κάποιο λόγο με εξιτάρει. Αηδιάζω με τους απογοητευμένους που τελειώνουν το παιχνίδι πριν καν το ξεκινήσουν. Τα προβλήματα είναι για τους ζωντανούς και τα όνειρα πάντα κόστιζαν ακριβά. Για όλους, σε όλες τις εποχές.
Αυτό που με ανησυχεί δεν είναι η μάχη, αλίμονο. Γεννηθήκαμε για να πολεμάμε. Φοβάμαι απλώς, μήπως δεν τα προλάβω όλα. Μήπως δεν τα θέλω πραγματικά όλα. Μήπως δεν τα πραγματοποιήσω όλα. Μήπως κουραστώ. Μήπως στο τέλος δεν καταφέρω να γίνω αυτός που είμαι…
Καθώς η βαρύτητα με επαναφέρει σταδιακά στο σιωπηλό εγώ μου νιώθω πιο δυνατός, πιο ανάλαφρος. Κοιτάζω να δω τι ώρα είναι, αλλά το θέαμα μου φάνηκε αλλόκοτο. Οι δείκτες προφανώς όλη αυτή την ώρα έκαναν την ίδια μονότονη κίνηση που κάνουν πάντα, αλλά η δική μου αίσθηση μάλλον δεν συμβάδισε. Την χαίρομαι, καλό είναι να κάνει που και που τα γούστα της.
Γυρίζω προς το φεγγάρι. Σαν να σοβάρεψε λίγο μου φάνηκε. Έβαλε την επίσημη πορφυρή του φορεσιά και κατέβηκε προς τα κάτω, να προλάβει και αυτό τη ρουτίνα του, τον κύκλο του. Αυτή η σιωπή μας άγγιξε νομίζω και τους δύο. Κατεβαίνοντας την υγρή σιδερένια σκάλα, αφουγκράστηκα την μικρή απλή ομορφιά της στιγμής αυτής. Ίσως να περιείχε κάτι από αυτό που λέμε ζωή, ίσως να είχε κάτι από μακριά. Ίσως κάτι τέτοιες στιγμές να είναι φτιαγμένες από την ίδια ουσία που φτιάχνονται τα όνειρα, τα άστρα, το σύμπαν, ο θεός, εσύ, εγώ, ο Κόσμος όλος. Ίσως.
Πηγή εικόνας: http://photo.net/photodb/photo?photo_id=3705059
Copyright εικόνας: Mehmet Ozgur
